ENHANCING PEOPLE'S QUALITY OF LIFE THROUGH THE APPLICATION OF LOCAL WISDOM
Keywords:
Enhancing Quality of Life, Local Wisdom, People and Quality of LifeAbstract
This research aimed to study the development of people's quality of life through the application of local wisdom and to analyze these approaches. The study employed quantitative research with a sample group of 365 participants and qu The findings revealed that local wisdom in each community is unique and diverse, originating from community experiences, and plays a significant role in fostering sustainability, strength, and the preservation of culture passed down through generations. Local wisdom also holds value in creating identity, pride, and dignity within the community. The application of local wisdom, particularly in traditional medicine, herbal remedies, and healthcare, is a crucial factor in improving quality of life and enhancing economic and social value. The q Forms of Local Wisdom: Rated at a high level (x̄ = 3.597), with traditional medicine and herbal remedies scoring the highest (x̄ = 3.827). Utilization of Local Wisdom: Rated at a high level (x̄ = 3.909), with economic value creation scoring the highest (x̄ = 4.205). Value and Importance of Local Wisdom: Rated at a high level (x̄ = 3.705), with creating community dignity scoring the highest (x̄ = 3.871). Conservation and Transmission: Rated at a high level (x̄ = 3.439), with promoting wisdom-related careers scoring the highest (x̄ = 3.564). The use of local wisdom helps improve quality of life in economic and social dimensions and promotes community sustainability. Therefore, continuous preservation of local wisdom is essential.
References
กลุ่มภูมิปัญญาท้องถิ่นและนวัตกรรมด้านการเกษตรกองวิจัยและพัฒนางานส่งเสริมการเกษตรกรมส่งเสริมการเกษตร (2564). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับภูมิปัญญาท้องถิ่นในงานส่งเสริมการเกษตร. นนทบุรี: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
กันตยา มานะกุล (2550). “การพัฒนาคุณภาพชีวิตโดยยึดปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียง: กรณีศึกษาชุมชนบ้าน จอมจันทร์ หมู่ที่ 2 ตำบลสันทราย อำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย”. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาการศึกษาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการศึกษาผู้ใหญ่. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.
โครงการแผนปฏิบัติราชการประจำปี พ.ศ.2566 (2564). แผนพัฒนาจังหวัดเชียงราย 2566-2570. (กันยายน).
จินต์ประวีร์ เจริญฉิม และสิริชัย ดีเลิศ (2563). “กระบวนการถ่ายทอดภูมิปัญญาของผู้สูงอายุสู่ชุมชนและสังคมที่ยั่งยืน”. วารสารปาริชาต มหาวิทยาลัยทักษิณ. ปีที่ 33 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม).
ฉลาดชาย รมิตานนท์ (2545). แนวคิดในการศึกษาอัตลักษณ์ความเป็นไท. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี.
ดำรง ฐานดี (2546). มานุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ทวีรัสมิ์ ธนาคม (2553). ถึงจะยากก็ต้องทำ. กรุงเทพมหานคร: หอรัตนชัยการพิมพ์.
เทิดชาย ช่วยบำรุง (2554). ภูมิปัญญาเพื่อการพัฒนาท้องถิ่นเชิงสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: สถาบัน พระปกเกล้า.
บุญสม ยอดมาลี (2558). การสร้างจิตสำนึกในการอนุรักษ์ ปรับปรนและเห็นคุณค่ามรดกทางวัฒนธรรม. มหาสารคาม: สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน.
พระครูปลัดศิวภัช ภทฺราโณ (2563). “การอนุรักษ์ประเพณีวัฒนธรรมล้านนาของเยาวชนในหมู่บ้านดงป่างิ้ว ตำบลมะขุนหวาน อำเภอสันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พัฒนา กิติอาษา (2546). ท้องถิ่นนิยม. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: โอเอส พริ้นติ้งเฮ้าส์.
พัทยา สายหู (2556). กลไกของสังคม. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์หนังสือจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พุฒิภัทร เป็กเตปิน (2565). “รูปแบบการจัดการความรู้ ภูมิปัญญาท้องถิ่นของชุมชนบ้านไร่ศิลาทอง ตำบลพิชัย อำเภอเมืองลำปาง จังหวัดลำปาง”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการพัฒนาสังคม. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ยุพา ทรัพย์อุไรรัตน์ (2537). การศึกษาการใช้ภูมิปัญญาชาวบ้านในงานการศึกษานอกระบบโรงเรียน ภาคตะวันออก. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
วิฑูรย์ สิมะโชคดี (2566). “คุณภาพคือความอยู่รอด ตอน คุณภาพชีวิตอยู่ที่ใคร”, มติชนออนไลน์. สืบค้นข้อมูลจาก https://www.matichon.co.th/columnists/news_2530804.
ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (2566). ตารางแสดงเป้าประสงค์ภายใต้ เป้าหมายที่. สืบค้นข้อมูลจาก https://shorturl.asia/gv7OV.
สมบูรณ์ ธรรมลังกา (2556). “รูปแบบการเสริมสร้างความเข้มแข็งของชุมชนโดยใช้ภูมิปัญญาท้องถิ่นเป็นฐานในจังหวัดเชียงราย”. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร. 15 (2). (เมษายน-มิถุนายน).
สมิธ เอธ วาริงตัน (2544). ไทย-ภูมิประเทศและการเดินทาง. กรุงเทพมหานคร: กรมศิลปากร.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (2556). คุณภาพชีวิตการทำงานและความสุข.กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ธรรมดาเพลส จำกัด.
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (2566). เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. สืบค้นข้อมูลจาก https://shorturl.asia/z0tOP/.
เอกวิทย์ ณ ถลาง (2540). ภูมิปัญญาสี่ภาค วิถีชีวิตและกระบวนการเรียนรู้ของชาวบ้านไทย. นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ไอลดา มณีกาศ (2564). “การพัฒนาชุดกิจกรรมการเรียนรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นของเยาวชน ในอำเภอแม่จัน จังหวัดเชียงราย”. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยบูรพา. 32 (3) (กันยายน-ธันวาคม).

Additional Files
Published
How to Cite
Issue
Section
License

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.