INNOVATIONS IN MEDIA DEVELOPMENT FOR THE PRESERVATION OF BUDDHISM IN THE DVARAVATI ERA

Authors

  • Phrakruphisanbunyakorn (Fuang Somboonbat) Wat Narapirom, Nakhon Pathom Province

Keywords:

Innovations, Media Development, Dvaravati Era

Abstract

The research on “Innovation in Media Development to Propagate Buddhism in the Dvaravati Period” used qualitative research, consisting of document research and in-depth interviews with 10 experts. The research results found that 1) the media in the Dvaravati period focused on Buddhist art related to religion, with inscriptions about important events of the Buddha, such as the four pilgrimage sites and the sculpture of the first sermon in Nakhon Pathom. 2) The content of creative and semi-academic historical media was created from knowledge of archaeology and art related to the spread of Buddhism from India to Suvarnabhumi, such as the Dvaravati period pagoda in Nakhon Pathom. 3) The application of media innovation using popular platforms such as Facebook, YouTube, and TikTok presented the history of Buddhism in the Dvaravati period to propagate and propagate Buddhism, preserve cultural identity, and promote the spiritual values ​​of Thai people.

References

กฤษมันต์ วัฒนาณรงค์ (2554). นวัตกรรมและเทคโนโลยีเทคนิคศึกษา. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์ผลิตตำราเรียน มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ.

คณะกรรมการการพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์แห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม (2564). แผนพัฒนาด้านการพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์ ระยะที่ 1 (พ.ศ. 2563-2565. กรุงเทพมหานคร: กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์.

จอง บาสเซอลีเยร์ (2512). “การค้นคว้าเมื่อเร็ว ๆ นี้ที่เมืองนครปรูม”. วารสารโบราณคดี. 2 (4) (เมษายน–มิถุนายน).

ปรมะ สตะเวทิน (2546). หลักนิเทศศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: รุ่งเรืองสาส์น.

ผาสุข อินทราวุธ (2526). รายงานการขุดค้นที่ตำบลพระประโทณ อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาโบราณคดี คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

พงศ์พันธ์ อนันต์วรณิชย์ (2564). นวัตกรรม-สื่อ (Media-Innovation) การสร้างนวัตกรรมเพื่อการพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์. กรุงเทพมหานคร: กองทุนพัฒนาสื่อปลอดภัยและสร้างสรรค์.

พรจิต สมบัติพานิช (2547). “โฆษณาในทศวรรษที่ 2000 - 2010 : การศึกษาถึงปัจจัยด้านสื่อที่มีต่อรูปแบบโฆษณา”. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาวารสารศาสตร์และสื่อมวลชน. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

พรทิพย์ กิมสกุล (2563). “พฤติกรรมการใช้ยูทูบและประเด็นจริยธรรมทางข้อมูลข่าวสารของผู้ใช้ยูทูบในประเทศไทย”. รายงานการวิจัย. คณะนิเทศศาสตร์: จุฬาลงกรณมหาวิทยาลัย.

พระธรรมปิฎก (2539). การศึกษาเพื่ออารยธรรมที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.

________ (2539). พุทธศาสนาในฐานะเป็นรากฐานของวิทยาศาสตร์. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.

พระเมธีธรรมาภรณ์ (2539). พระพุทธศาสนายุคโลกาภิวัตน์. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิพุทธธรรม.

ศรีศักร วัลลิโภคม (2515). “นครชัยศรี”. วารสารเมืองโบราณ. 8(3). (สิงหาคม-พฤศจิกายน)

สมเด็จพระเจ้าบรมวงศ์เธอ กรมพระยาดำรงราชานุภาพ (2515). จดหมายเหตุเสนาบดีกระทรวงมหาดไทยเสด็จตรวจราชการหัวเมืองใน ร. ศ. 117 – 119. กรุงเทพมหานคร: ข่าวทหารอากาศ.

สฤษดิ์พงศ์ ขุนทรง (2553). “พัฒนาการทางวัฒนธรรมของเมืองนครปฐมโบราณในช่วงก่อนพุทธศตวรรษที่ 19”. วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาโบราณคดีสมัยประวัติศาสตร์. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เสาวนีย์ สิกขาบัณฑิต (2558). เทคโนโลยีทางการศึกษา. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้า พระนครเหนือ.

หลวงบริบาลบุรีภัณฑ์ (2506). โบราณคดี. พระนคร: บรรณาการ.

Additional Files

Published

2022-06-30

How to Cite

Phrakruphisanbunyakorn (Fuang Somboonbat). (2022). INNOVATIONS IN MEDIA DEVELOPMENT FOR THE PRESERVATION OF BUDDHISM IN THE DVARAVATI ERA. Journal of Modern Buddhist Studies, 1(1), 13–24. retrieved from https://so11.tci-thaijo.org/index.php/jMBS/article/view/1374