วิเคราะห์ศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์เพื่อขับเคลื่อนยุทธศาสตร์เชียงรายเมืองศิลปะ

ผู้แต่ง

  • พระครูปริยัติกาญจนกิจ (สุวัฒน์) สุวฑฺฒโน มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระครูวินัยธรณรงวิทย์ สิทฺธิเมธี (ทองหยู่) โรงเรียนสิทธิธรรม จังหวัดตรัง
  • พระพัฒนวัชร์ ญาณสิริ (พูลสวัสดิ์) มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • พระครูสันตยาภิรัต มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย
  • Phra Vajirapanyaporn Wat Rai Khing, Royal Monastery, Nakhon Pathom Province

คำสำคัญ:

การเรียนรู้พุทธศิลป์, เชียงรายกับเมืองศิลป์, การเรียนรู้เชิงศิลปะ

บทคัดย่อ

การวิจัยเรื่อง “การวิเคราะห์ศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์เพื่อขับเคลื่อนยุทธศาสตร์เชียงรายเมืองศิลปะ” มีวัตถุประสงค์เพื่อ (1) ศึกษาบริบทและบทบาทของศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์ในจังหวัดเชียงราย (2) วิเคราะห์แนวทางการจัดการเรียนรู้พุทธศิลป์ที่ส่งเสริมอัตลักษณ์ท้องถิ่น และ (3) สังเคราะห์แนวทางการพัฒนาศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์ให้สอดคล้องกับยุทธศาสตร์ “เชียงรายเมืองศิลปะ” โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยแบบผสานวิธี ทั้งเชิงคุณภาพผ่านการสัมภาษณ์เชิงลึก กลุ่มสนทนา และการสังเกตแบบมีส่วนร่วม ร่วมกับการวิเคราะห์เนื้อหาและเอกสาร ผลการวิจัยพบว่า 1) ศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์ในจังหวัดเชียงรายมีบทบาทสำคัญในฐานะแหล่งถ่ายทอดองค์ความรู้ด้านพุทธศิลป์และวัฒนธรรมท้องถิ่น โดยมีลักษณะการดำเนินงานแบบร่วมมือระหว่างภาครัฐ เอกชน ชุมชน และครูภูมิปัญญาท้องถิ่น ส่งผลต่อการเรียนรู้ การอนุรักษ์ และการสร้างแรงบันดาลใจเชิงสร้างสรรค์แก่เยาวชน 2) แนวทางการจัดการเรียนรู้ที่ส่งเสริมอัตลักษณ์ท้องถิ่นคือการบูรณาการภูมิปัญญาท้องถิ่นเข้ากับกิจกรรมการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วม ทั้งผ่านศิลปะล้านนา พุทธจิตรกรรม การปั้น การแกะไม้ และเทคโนโลยีร่วมสมัย เช่น virtual exhibition และสื่อดิจิทัล ซึ่งส่งเสริมทั้งทักษะและจิตวิญญาณของผู้เรียน 3) แนวทางการพัฒนาในอนาคตควรเน้นให้ศูนย์เป็นกลไกเชิงรุกในการขับเคลื่อนยุทธศาสตร์เมืองศิลปะ โดยเชื่อมโยงกับภาคีเครือข่ายในระดับท้องถิ่นและสากล ควรมีระบบบริหารจัดการภายในที่คล่องตัว การพัฒนาครูภูมิปัญญาให้ทันสมัย การสร้างเครือข่ายศูนย์การเรียนรู้ในพื้นที่เด่นด้านศิลปะ การใช้เทคโนโลยีในการเรียนรู้ และการประชาสัมพันธ์ต่อเนื่องเพื่อสร้างการมีส่วนร่วมของประชาชน ทั้งนี้ ศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์จึงเป็นฐานรากสำคัญในการหล่อหลอมศิลปะ วัฒนธรรม และจิตวิญญาณของท้องถิ่นให้เจริญงอกงาม

References

วิมลรัตน์ นาคทิพย์. (2564). ศูนย์การเรียนรู้ศิลปวัฒนธรรมกับการสืบทอดอัตลักษณ์ท้องถิ่นในภาคเหนือ. วารสารวิจัยเพื่อพัฒนาชุมชน, 13(1), 45–59.

พระวิสิทธิ์ วงค์ใส และคณะ. (2566). ศิลปกรรมบำบัด: พระเจดีย์สร้างความสุข ชุมชนบ้านแม่ห่าง อ.เวียงป่าเป้า จ.เชียงราย. วารสารพุทธศาสตร์ศึกษา. 15(1), 119–137.

สัญญา ศิริพานิช. (2557). อิทธิพลของปัญญาสชาดกที่มีต่อพุทธศิลปกรรมในเขตพุทธสถาน : กรณีศึกษาวัดในอำเภอเมืองเชียงใหม่. วารสารวิจิตรศิลป์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่. 5(2), 133–183.

อัญชลี ธรรมวัตร. (2562). การจัดการเรียนรู้แบบมีส่วนร่วมในศูนย์เรียนรู้ศิลปะเชิงพุทธในพื้นที่ชายขอบ. วารสารศิลปวัฒนธรรมศึกษา, 6(2), 71–85.

ดาวทอง, อ.อนุพงษ์. (2561). อัตลักษณ์พุทธศิลปกรรมในจังหวัดเชียงราย. วารสารวิทยาลัยสงฆ์นครลำปาง, 7(2), 252–259.

ทฤษฎีการเรียนรู้. (2568). ทฤษฎีการเรียนรู้. สืบค้นข้อมูลจาก https://eledu.ssru.ac.th/wipada_pr/ pluginfile.php/34/course/section/20/ทฤษฎีการเรียนรู้.pdf

ภัทราวดี บัวชุม. (2560). พุทธศิลป์ล้านนา: การสืบทอดและการเปลี่ยนผ่าน. เชียงใหม่: สำนักพิมพ์ล้านนา.

พงศกร ธรรมศิริ. (2565). การจัดการเรียนรู้ศิลปวัฒนธรรมกับการพัฒนาอัตลักษณ์ท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สถาบันการเรียนรู้ชุมชน.

สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2564). กรอบแนวคิดทักษะในศตวรรษที่ 21 กับการจัดการศึกษาไทย. กรุงเทพฯ: สกศ.

ศูนย์ข้อมูลเชียงราย ปี 2566. (2568). แหล่งวัฒนธรรมสร้างสรรค์ในจังหวัดเชียงราย. สืบค้นจาก www.chiangraidata.go.th

UNESCO. (2022). Creative Cities Network: City of Design - Chiang Rai. Retrieved from https://en.unesco.org/creative-cities/

Additional Files

เผยแพร่แล้ว

2025-06-30

How to Cite

สุวฑฺฒโน พ. (สุวัฒน์), สิทฺธิเมธี (ทองหยู่) พ. ., ญาณสิริ (พูลสวัสดิ์) พ., พระครูสันตยาภิรัต, & Phra Vajirapanyaporn. (2025). วิเคราะห์ศูนย์การเรียนรู้พุทธศิลป์เพื่อขับเคลื่อนยุทธศาสตร์เชียงรายเมืองศิลปะ. วารสาร นวพุทธศาสตร์, 4(1), 16–28. สืบค้น จาก https://so11.tci-thaijo.org/index.php/jMBS/article/view/2148