การบริหารงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนเพื่อส่งเสริมการศึกษาที่ยั่งยืน

ผู้แต่ง

  • ธรรศญา หล่าอุดม รองผู้อำนวยการสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษาศรีสะเกษ เขต 1

คำสำคัญ:

ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน, การบริหาร, การศึกษาที่ยั่งยืน

บทคัดย่อ

บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อนำเสนอการบริหารงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา โดยมุ่งเน้นการส่งเสริมการศึกษาที่ยั่งยืนผ่านกลไกการดูแลนักเรียนอย่างเป็นระบบรอบด้าน และมีประสิทธิภาพ ระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนเป็นกลยุทธ์สำคัญที่ช่วยให้นักเรียนสามารถพัฒนาศักยภาพทั้งด้านร่างกาย จิตใจ สังคม และสติปัญญาอย่างสมดุล ลดปัญหาพฤติกรรมเสี่ยง และส่งเสริมโอกาสทางการศึกษาอย่างเท่าเทียม การบริหารจัดการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนต้องอาศัยแนวทางการบริหารงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน ได้แก่ การบริหารเชิงระบบ การพัฒนาศักยภาพครูที่ปรึกษาและบุคลากรที่เกี่ยวข้อง การมีส่วนร่วมของทุกภาคส่วน การพัฒนาระบบข้อมูลสารสนเทศที่ถูกต้องและทันสมัย รวมถึงการจัดทำแผนช่วยเหลือรายบุคคลอย่างเป็นระบบและต่อเนื่อง และการติดตามประเมินผล ผลการศึกษาพบว่า การบริหารจัดการระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนที่มีประสิทธิภาพไม่เพียงส่งผลเชิงบวกต่อตัวนักเรียนเท่านั้น แต่ยังเป็นรากฐานสำคัญในการขับเคลื่อนการศึกษาที่ยั่งยืน โดยเชื่อมโยงแนวคิดด้านสิทธิมนุษยชน ความเสมอภาค และการพัฒนาอย่างยั่งยืน ซึ่งมีผลต่อการกำหนดนโยบายทางการศึกษาและการพัฒนาแนวทางปฏิบัติในสถานศึกษาทุกระดับ โดยเฉพาะในบริบทของการส่งเสริมความเท่าเทียมและคุณภาพการศึกษาสำหรับนักเรียนทุกคน

Downloads

Download data is not yet available.

เอกสารอ้างอิง

กรมสุขภาพจิต. (2544). คู่มือการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.

กระทรวงศึกษาธิการ (2546). พระราชบัญญัติการศึกษาแห่งชาติ พ.ศ. 2542 (ฉบับปรับปรุง ฉบับที่ 2 พ. ศ. 2545). กรุงเทพฯ: คุรุสภาลาดพร้าว

จิรัฐิพร จีนสายใจ และสายสุดา เตียเจริญ. (2559). ระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในโรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดนครปฐม. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร, 5(2), 11–22.

วิจารณ์ พานิช. (2566). การศึกษาเพื่อการพัฒนาที่ยั่งยืน. คุรุสภาวิทยาจารย์, 4(2), 1–12.

สุธิดา พงษ์สวัสดิ์. (2561). การดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนของโรงเรียนชะอำคุณหญิง เนืองบุรี. วารสารการบริหารการศึกษา มหาวิทยาลัยศิลปากร. 10(2), 304-314.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2547). แนวทางการดําเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือ นักเรียนในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์ (ร.ส.พ.).

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2551). แนวทางการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียน. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนานวัตกรรมการจัดการศึกษา.

สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2563). แนวทางการดำเนินงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: สำนักพัฒนาระบบบริหารงานบุคคลและนิติการ.

สำนักวิชาการและมาตรฐานการศึกษา. (2559). แนวทางการดำเนินระบบการดูแลช่วยเหลือนักเรียนในสถานศึกษา. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.

Epstein, J. L. (2011). School, family, and community partnerships: Preparing educators and improving schools (2nd ed.). New York, NY: Routledge.

Marzano, R. J., & Heflebower, T. (2011). The highly engaged classroom. Bloomington, IN: Marzano Research Laboratory.

United Nations. (2015). Transforming our world: The 2030 agenda for sustainable development. New York, NY: United Nations.

UNESCO. (2017). Education for sustainable development goals: Learning objectives. Paris, France: UNESCO.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

12/16/2025

รูปแบบการอ้างอิง

หล่าอุดม ธ. (2025). การบริหารงานระบบดูแลช่วยเหลือนักเรียนเพื่อส่งเสริมการศึกษาที่ยั่งยืน. วารสารนวัตกรรมการบริหารและการจัดการศึกษา, 3(3), 135–147. สืบค้น จาก https://so11.tci-thaijo.org/index.php/IAEM/article/view/2159

ฉบับ

ประเภทบทความ

บทความวิชาการ (Academic Articles)