นวัตกรรมการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเพื่อเผยแผ่หลักธรรมทางพระพุทธศาสนาในยุคดิจิทัล
คำสำคัญ:
พระพุทธศาสนา, นวัตกรรมการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ, เผยแผ่หลักธรรม, เทคโนโลยีดิจิทัล, ยุคดิจิทัลบทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษานวัตกรรมการเรียนรู้ภาษาอังกฤษสำหรับการเผยแผ่หลักธรรมพระพุทธศาสนาในยุคดิจิทัล โดยมุ่งวิเคราะห์การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเพื่อพัฒนารูปแบบการเผยแผ่ที่สอดคล้องกับพฤติกรรมกลุ่มเป้าหมาย การศึกษาใช้วิธีการวิเคราะห์และสังเคราะห์เอกสารทางวิชาการ ประกอบด้วยงานวิจัย บทความ และเอกสารที่เกี่ยวข้องกับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาและเทคโนโลยีการศึกษาในยุคดิจิทัล ผลจากการทบทวนวรรณกรรมพบว่า นวัตกรรมการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพประกอบด้วย 3 องค์ประกอบหลัก ได้แก่ (1) ระบบการเรียนรู้แบบปรับตัว (Adaptive Learning) ที่ปรับเนื้อหาตามความสามารถของผู้เรียน (2) เทคโนโลยีความเป็นจริงเสริมและเสมือน (AR/VR) ที่สร้างประสบการณ์การเรียนรู้แบบ immersive และ (3) การใช้ปัญญาประดิษฐ์ในการวิเคราะห์และปรับปรุงเนื้อหาให้เหมาะสมกับผู้เรียน การศึกษายังเน้นย้ำความสำคัญของการบูรณาการเทคโนโลยีสมัยใหม่โดยยังคงรักษาแก่นแท้ของหลักธรรมพระพุทธศาสนาไว้ ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายมุ่งเน้นการสนับสนุนให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องพัฒนาหลักสูตรและแพลตฟอร์มดิจิทัลที่รองรับการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในระดับสากลอย่างมีประสิทธิภาพและยั่งยืน
เอกสารอ้างอิง
นาวิน วงศ์รัตนมัจฉา. (2556). ศึกษาผลสัมฤทธิ์การเผยแผ่พระพุทธศาสนาในกลุ่มชาติพันธุลีซูของพระธรรมจาริก. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 2(1), 130–147.
พระครูปลัดณัฏฐพล ขนฺติพโล (ชินปัญชรางกูร). (2563). การใช้นวัตกรรมการจัดการเรียนการสอนวิชาพระพุทธศาสนาสำหรับนักเรียนโรงเรียนประถมศึกษาชั้นปีที่ 6 อำเภอบางบัวทอง จังหวัดนนทบุรี. วารสารบัณฑิตศาส์น มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 18(1), 165–179.
พระครูสุนทรธรรมากร สุจิตฺโต. (2566). ปาฏิหาริย์ 3 : นวัตกรรมสื่อการสอนพุทธธรรม. วารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์, 9(3), 251–263.
พระครูวินัยธรวุฒิไกร อภิรกฺโข, พระณัฐวุฒิ พันทะลี, พระครูใบฎีกาเดชา นามวงษา และอานันท์ กรมน้อย. (2567). การปรับตัวและการเผยแผ่พระพุทธศาสนาของพระสงฆ์ในสังคมยุคดิจิทัล. วารสารวิชาการพระพุทธศาสนาเขตลุ่มแม่น้ำโขง, 7(1), 33–45.
พระครูวิโรจน์กาญจนเขต และพระครูสิริกาญจนาภิรักษ์. (2563). วิปัสสนากรรมฐานเพิ่มพลังจิตสู้ภัยโควิด - 19: บทเรียนจากองค์ดาไลลามะ. วารสารศิลปการจัดการ, 4(2), 409–418.
พระภมร ภูริปญฺโญ (ช่อผูก) และพระปลัดอร่าม เรนโท. (2566). การฟื้นฟูพระพุทธศาสนาเพื่อให้สอดคล้องกับสังคมปัจจุบัน. วารสารพุทธจิตวิทยา, 8(2), 321–334.
พระมหาจักรพล สิริธโร. (2563). การเผยแผ่พุทธศาสนาในยุคไทยแลนด์ 4.0. วารสารสถาบันวิจัยญาณสังวร มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย, 11(1), 80–90.
พระศุภชาติ (ธมฺมิสฺสโร) สําลีวงษ์, พระปฐมพร (กิตฺติวโร) อรุณรักษ์, รัชฎาภรณ์ ลิมปนันทพงศ์ มนสิชา มะลิทอง, และพระครูบวรชัยวัฒน์. (2567). นวัตกรรมสื่อสังคมออนไลน์เพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 11(1), 52–60.
สุนีย์ โคธีรานุรักษ์, ทวีศิลป์ กุลนภาดล และอภิธีร์ ทรงบัณฑิตย์. (2565). พัฒนาการของการนำเทคโนโลยีที่เปลี่ยนแปลงพลิกผันมาใช้ในสถาบันอุดมศึกษาไทย. วารสารมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 7(2), 102–119.
ศุภสิณี รัตตะคุ ภัทธิดา แรงทน และพูไทย วันหากิจ. (2565). แนวคิดและความเชื่อในการสร้างพระเครื่องจากอดีตสู่ปัจจุบัน. วารสารบวรสหการศึกษาและมนุษยสังคมศาสตร์, 3(2), 21–35.
อุทิส ศิริวรรณ. (2560). สถานการณ์พระพุทธศาสนาในโลกตะวันตก. วารสารธรรมธารา, 3(2), 79-141.
