การวิเคราะห์อตักกาวจรธรรมที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้
คำสำคัญ:
คำสำคัญ : อตักกาวจรธรรม , ปฏิจจสมุปบาท , ญาณวิทยาบทคัดย่อ
การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้าเป็นเหตุการณ์สำคัญที่นำไปสู่การเผยแผ่พระธรรมคำสอนของพระพุทธศาสนา ภายหลังการตรัสรู้ พระพุทธองค์ทรงพิจารณาถึงธรรมที่ได้บรรลุ โดยเฉพาะอริยสัจสี่และปฏิจจสมุปบาท ซึ่งเป็นหลักธรรมที่อธิบายถึงกระบวนการเกิดและดับของทุกข์ แม้ว่าธรรมะดังกล่าวจะลึกซึ้งและยากแก่การเข้าใจ แต่ด้วยพระมหากรุณาธิคุณ พระพุทธองค์ทรงตัดสินพระทัยเผยแผ่คำสอนเหล่านี้แก่ผู้มีปัญญาที่สามารถเข้าใจและเข้าถึงได้ ปฏิจจสมุปบาทและนิพพานถือเป็นอตักกาวจรธรรม กล่าวคือ ไม่สามารถเข้าใจได้ด้วยตรรกะและการคิดตามสามัญสำนึกทั่วไป แต่ต้องอาศัยปัญญาที่เกิดจากการปฏิบัติสมาธิและวิปัสสนาเพื่อเข้าถึง พระพุทธองค์ทรงเน้นย้ำว่าการเข้าใจธรรมะเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องของการคิดคำนวณ แต่เป็นการพิจารณาผ่านญาณทัศนะ อย่างไรก็ตาม ปฏิจจสมุปบาทยังสามารถนำมาพิจารณาในชีวิตประจำวันเพื่อช่วยลดทิฏฐิและอุปาทานได้ บทความนี้นำเสนอการวิเคราะห์ธรรมะที่พระพุทธเจ้าตรัสรู้โดยอาศัยหลักไวยากรณ์บาลีและทฤษฎีญาณวิทยา โดยชี้ให้เห็นว่าคำว่า “ธรรม” ที่พระพุทธเจ้าตรัสถึงนั้นมีความหมายกว้างขวาง ครอบคลุมถึงทั้งปฏิจจสมุปบาทและนิพพาน การศึกษาธรรมะเช่นนี้จึงช่วยให้เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของพุทธพจน์ได้อย่างถูกต้องและสมบูรณ์
References
นาคารชุน. (2478). รัตนาวลี แปลโดย พระสารประเสริฐ. กรุงเทพมหานคร.
ประยงค์ แสนบุราณ. (2547). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์โอเดียนสโตร์.
พระพุทธโฆสเถระ.(2532). วิสุทธิมรรคฉบับภาษาบาลี ภาค 1. กรุงเทพมหานคร. โรงพิมพ์สำนักค้นคว้าทางวิญญาณ.
พระพุทธัปปิยมหาเถระ.(2547). ปทรูปสิทธิปกรณ์. กรุงเทพมหานคร. บริษัทธนาเพรสแอนด์กราฟฟิค.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2557). อรรถกถาภาษาไทย พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกายสีลขันธวรรค. มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. โรงพิมพ์สำนักค้นคว้าทางวิญญาณ,2532.
สมภาร พรมทา.(2542). “พุทธปรัชญา” มนุษย์ สังคม และปัญหาจริยธรรม. กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โสรัจจ์ หงส์ลดารมภ์. (2562) ปรัชญาทั่วไป .กรุงเทพมหานคร.สำนักพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โสรัจจ์ หงส์ลดารมภ์.(2565). มูลมัธยมกการิกา โศลกมูลฐานว่าด้วยทางสายกลาง. กรุงเทพมหานคร. สำนักพิมพ์มูลนิธิพันดารา.
อรรถกถาภาษาบาลี พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ ภาค 1. กรุงเทพมหานคร.
Bhatt, S. R., & Mehrotra, A. (2000). Buddhist Epistemology. In Dalai Lama, Contributions
in Philosophy: Vol. Number 75. Greenwood Press. https://www.greenwood.com
Bronkhorst, J. (1993) The Two Traditions of Meditation in Ancient India. Stuttgart: Franz
Steiner Verlag.
Gethin, R. (1998) The Foundations of Buddhism. Oxford: Oxford University Press.
Harvey, P. (2007) An Introduction to Buddhism: Teachings, History and Practices. 2nd edn.
Cambridge: Cambridge University Press.
Kalupahana, D. J. (1975) Causality: The Central Philosophy of Buddhism. Honolulu:
University of Hawaii Press.
Audi, R., & Wainwright, W. J. (Eds.). (1986). Rationality, Religious Belief, and Moral Commitment. CornellUniversityPress. https://archive.org/details/rationalityreligOOunse
Deutsch, E. (1988). Advaita Vedanta: A Philosophical Reconstruction. Honolulu: University of
Hawaii Press.
Harvey, P. (1995). The Selfless Mind: Personality, Consciousness and Nirvana in
Early Buddhism. London: Routledge.
Olivelle, P. (1996). The Early Upanishads: Annotated Text and Translation. Oxford :
Oxford University Press.
Sharma, C. (2001). A Critical Survey of Indian Philosophy. Delhi: Motilal Banarsidass.
Williams, P. (2000). Buddhism: The Doctrinal Foundations. London: Routledge.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2025 วารสาร นวพุทธศาสตร์

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.