กระบวนการพัฒนาข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น

ผู้แต่ง

  • พระมหาธนกร สุภวํโส (นามวงค์ดี) วัดร่องเสือเต้น จังหวัดเชียงราย
  • พงศ์วณัฐ คงทรัพย์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย

คำสำคัญ:

กระบวนการพัฒนา, ข่วงศิลปวัฒนธรรม, วัดร่องเสือเต้น

บทคัดย่อ

งานวิจัยเรื่อง “กระบวนการพัฒนาข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น” มีวัตถุประสงค์  เพื่อศึกษากระบวนการจัดข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น และเพื่อวิเคราะห์กระบวนการจัดข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น เป็นวิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) ใช้การเก็บข้อมูลโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) กับผู้ให้ข้อมูลสำคัญ (Key Informant) โดยวิธีใช้การคัดเลือกแบบเจาะจงผู้ให้ข้อมูลสำคัญที่เกี่ยวข้องจำนวน 27 รูป/คน ผลการวิจัยพบว่า 1) ผลการศึกษากระบวนการจัดข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น พบว่า  ข่วงศิลปวัฒนธรรมของวัดร่องเสือเต้นมีลักษณะเป็นการบูรณาการศิลปะและวัฒนธรรม โดยมีพระอุโบสถ เป็นศิลปะประยุกต์ที่โดดเด่น ใช้เฉดสีน้ำเงินฟ้าตัดกับสีทองเป็นศูนย์กลาง พร้อมจัดพื้นที่รอบบริเวณวัดให้เป็นแหล่งเรียนรู้และพื้นที่ตลาดสำหรับชุมชนในการจำหน่ายสินค้าหัตถกรรม สินค้าพื้นเมือง และอาหารท้องถิ่น 2) ผลการวิเคราะห์กระบวนการจัดข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น พบว่า กระบวนการพัฒนาข่วงศิลปวัฒนธรรมมีการนำแนวคิด “กาดมั่วครัวแลง” มาปรับปรุงและยกระดับให้สะท้อนเอกลักษณ์ล้านนา ผ่านการจัดจำหน่ายสินค้า OTOP การแสดงศิลปวัฒนธรรม ผ่าน การฟ้อนรำ การแสดงกลองสะบัดชัย และการแสดงแสงสีเสียง “พญานาคถวายดอกบัวแด่พระพุทธองค์” เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยวและถ่ายทอดความรู้เกี่ยวกับประวัติและเอกลักษณ์เฉพาะตัวของวัดร่องเสือเต้น กระบวนการจัดข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์จะช่วยส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมท้องถิ่น สร้างรายได้ให้กับชุมชน และพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในจังหวัดเชียงราย

References

กนกวรรณ ชูชาญ (2552). “การจัดการความรู้ทางทรัพยากรวัฒนธรรมโดยผู้นำชุมชนเพื่อการท่องเที่ยว ชุมชนบ้านผาหมอน ดอยอินทนนท์ จังหวัดเชียงใหม่”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

จิตรานันท์ แสงศรีจันทร์ (2555). “แนวทางการจัดการภูมิปัญญาการละเล่นท้องถิ่นชุมชนย่าน วัดดุสิตาราม เขตบางกอกน้อย กรุงเทพมหานคร”. วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยศิลปากร.

เจนนิสา เกศมณี (2566). การแสดงพื้นเมืองสี่ภาค. สืบค้นข้อมูลจาก http://jenniasketmanee.blogspot .com.

ชุติมา เวทการ (2551). การจัดการเรียนรู้สาระทัศนศิลป์บนพื้นฐานวัฒนธรรมชุมชน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

ธนิก เลิศชาญฤทธ์ (2551). การจัดการทรัพยากรวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: คณะโบราณคดี มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ปริยาภรณ์ ตั้งคุณานันต์ (2559). “การศึกษาไทย: จากอดีต ปัจจุบัน สู่อนาคต”. วารสารครุศาสตร์ อุตสาหกรรม. 15 (1) (มกราคม-เมษายน): 1-5.

ปรีดา พูลสิน (2554). การมีส่วนร่วมของชุมชนในการจัดการความรู้ทางศิลปวัฒนธรรม: กรณีศึกษา ชุมชนวัดโสมนัส. กรุงเทพมหานคร: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม กระทรวงวัฒนธรรม.

พระสมุทรวชิรโสภณ (2557). “การพัฒนาส่งเสริมศิลปวัฒนธรรมไทยของคณะสงฆ์”. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน มจร. 2 (1) (มกราคม-มิถุนายน): 73-74.

วรสิกา อังกูร และคณะ (2557). “รูปแบบการจัดการศึกษาและเผยแผ่ศาสนธรรมของวัดในพระพุทธศาสนา : กรณีศึกษาแหล่งการเรียนรู้ของวัดพระเชตุพนวิมลมังคลาราม ราชวรมหาวิหาร กรุงเทพมหานคร”. รายงานการวิจัย. สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาแห่งชาติ (สกศ.).

วีรวุฒิ โอตระกูล (2520). มาอนุรักษกันเถิด ฉบับ 200 ปี กรุงรัตนโกสินทร์. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนส์โตร์.

ศักย์ศรน์ มงคลอิทธิ (2558). รูปแบบและกระบวนการพัฒนาการพัฒนาเมืองเชียงแสน จังหวัดเชียงราย. กรุงเทพมหานคร: นานมีบู๊ค.

Additional Files

เผยแพร่แล้ว

2023-12-31

How to Cite

พระมหาธนกร สุภวํโส (นามวงค์ดี), & พงศ์วณัฐ คงทรัพย์. (2023). กระบวนการพัฒนาข่วงศิลปวัฒนธรรมเชิงสร้างสรรค์ของวัดร่องเสือเต้น. วารสาร นวพุทธศาสตร์, 2(2), 47–59. สืบค้น จาก https://so11.tci-thaijo.org/index.php/jMBS/article/view/1400