กลยุทธ์ส่งเสริมการท่องเที่ยวศิลปะร่วมสมัยสู่เชียงรายสร้างสรรค์
DOI:
https://doi.org/10.64186/jsp2444%20บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) วิเคราะห์บริบทและศักยภาพเชิงนโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงศิลปะร่วมสมัยในจังหวัดเชียงราย 2) ศึกษาปัญหาและอุปสรรคของการท่องเที่ยวเชิงศิลปะร่วมสมัยในจังหวัดเชียงราย 3) เสนอแนวทางเชิงนโยบายการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงศิลปะร่วมสมัยในจังหวัดเชียงราย เป็นการวิจัยแบบผสมผสานเพื่อให้ได้ข้อมูลเชิงลึกที่มีความน่าเชื่อถือและครอบคลุมทุกด้าน กลุ่มตัวอย่างของวิจัยเชิงปริมาณ คือ นักท่องเที่ยวที่เดินทางมาท่องเที่ยวในจังหวัดเชียงราย จำนวน 400 คน และกลุ่มตัวอย่างการวิจัยเชิงคุณภาพ คือ ผู้ให้ข้อมูลที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะด้านการท่องเที่ยวและโรงแรม และนักท่องเที่ยว รวมทั้งสิ้นจำนวน 10 คน โดยการเลือกแบบเฉพาะเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบวิเคราะห์เอกสาร แบบสอบถาม และแบบสัมภาษณ์เจาะลึก วิเคราะห์ข้อมูลโดยการหาความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์เนื้อหา
ผลการวิจัยพบว่า (1) เชียงรายมีศักยภาพโดดเด่นจากความหลากหลายของแหล่งท่องเที่ยวทั้งธรรมชาติ ศิลปวัฒนธรรม และประวัติศาสตร์ ควบคู่กับกิจกรรมศิลปะร่วมสมัย ที่สะท้อนความคิดสร้างสรรค์และการมีส่วนร่วมของชุมชน (2) ระดับปัญหาโดยรวมอยู่ในระดับสูง โดยประเด็นหลักอยู่ที่แหล่งและกิจกรรมการท่องเที่ยว อันเกิดจากการขาดการบูรณาการระหว่างผู้มีส่วนได้ส่วนเสียและระบบคมนาคมขนส่งที่ยังไม่เอื้อต่อการเชื่อมต่อแหล่งท่องเที่ยว และ (3) แนวทางส่งเสริมผู้วิจัยเสนอเป็นการพัฒนาแบบองค์รวม เน้นยกระดับแหล่งและกิจกรรมท่องเที่ยว ควบคู่การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานและระบบการเดินทางให้เหมาะสมและยั่งยืน งานวิจัยชี้ให้เห็นความจำเป็นเร่งด่วนในการจัดตั้งและเสริมสร้างกลไกความร่วมมือเชิงระบบและการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานรองรับ หากไม่ดำเนินการอย่างเป็นรูปธรรม โอกาสในการยกระดับเศรษฐกิจท้องถิ่นและสร้างภาพลักษณ์เชิงบวกของเชียงรายในระยะยาวจะลดลง อันกระทบต่อการขับเคลื่อนเชียงรายสู่เมืองสร้างสรรค์อย่างเต็มศักยภาพ
เอกสารอ้างอิง
Booms, B. H., & Bitner, M. J. (1981). Marketing strategies and organizational structures for service firms. In J. H. Donnelly & W. R. George (Eds.), Marketing of services (pp. 47–51). American Marketing Association.
Chanongkorn, K. (2014). Strategic management in community tourism businesses (Doctoral dissertation, Chiang Mai University).
Chaiwong, S. (2020). Development of art tourism routes in the Lanna provinces (Research report, Mahachulalongkornrajavidyalaya University).
Chiang Rai Focus. (2023, December 13). Free shuttle bus service routes for Thailand Biennale Chiang Rai 2023. https://www.chiangraifocus.com/27002/
Gee, C. Y., Choy, D. J., & Makens, J. C. (1984). The travel industry. AVI Publishing Company.
Komsit, K. (2009). A study of Thai youths’ motivation toward museum tourism in Bangkok and metropolitan area (Master’s thesis, Chulalongkorn University, Faculty of Sport Science).
Longtunman. (2024, February 15). Chiang Rai: A rising secondary city to watch. https://www.longtunman.com/49751
Nakorn Chiang Rai News. (2024, February 15). Chiang Rai's tourist numbers reach five-year high, generating over 46 billion baht in revenue. https://nakornchiangrainews.com/chiang-rai-tourism-revenue-visitor-stats-2023/
OECD. (2014). Tourism and the creative economy. OECD Publishing.
Phiromporn Saengsuriyarot. (2022). Models of health-promoting tourism activities through the unique arts of Sukhothai Province (Master’s thesis in Fine Arts, Naresuan University).
Richards, G., & Raymond, C. (2000). Creative tourism. ATLAS News, 23, 16–20.
Smith, T. (2012). What is contemporary art? University of Chicago Press.
Stallabrass, J. (2006). Contemporary art: A very short introduction. Oxford University Press.
UNWTO. (2018). Report on cultural tourism and creative industries. World Tourism Organization.
Uthai, L. (2008). Thai public policy and administration in the globalization era. Thammasat University Press.
Wirach, S. (2008). Ecotourism management in Northern Thailand (Research report, University of Phayao).
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสังคมศึกษาปริทรรศน์

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร