ความท้าทายของความท้าทายของภาครัฐในการขับเคลื่อน การท่องเที่ยวเชิงคุณภาพในจังหวัดภูเก็ต
DOI:
https://doi.org/10.64186/jsp2412คำสำคัญ:
การท่องเที่ยวเชิงคุณภาพ , ความท้าทายของภาครัฐ , ภูเก็ต, ความยั่งยืน , การบริหารจัดการการท่องเที่ยวบทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาสภาพการณ์และแนวโน้มของการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพในจังหวัดภูเก็ต 2) วิเคราะห์ความท้าทายของความท้าทายของภาครัฐในการขับเคลื่อนการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพ และ 3) เสนอแนวทางในการพัฒนานโยบายและกลยุทธ์ของความท้าทายของภาครัฐเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพอย่างยั่งยืน การวิจัยนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) โดยเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยวิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-depth Interview) แบบกึ่งโครงสร้าง (Semi-structured Interview) กับผู้ให้ข้อมูลหลักจำนวน 23 ราย ประกอบด้วย เจ้าหน้าที่จากหน่วยงานความท้าทายของภาครัฐ ผู้ประกอบการธุรกิจท่องเที่ยว และผู้นำชุมชนในจังหวัดภูเก็ต ซึ่งคัดเลือกด้วยวิธีการแบบเจาะจง (Purposive Sampling) วิเคราะห์ข้อมูลด้วยวิธีการวิเคราะห์เนื้อหา (Content Analysis) ผลการวิจัยพบว่า 1) การท่องเที่ยวเชิงคุณภาพในจังหวัดภูเก็ตยังคงอยู่ในระยะเริ่มต้น โดยมีความพยายามในการพัฒนาผ่านกิจกรรมวัฒนธรรมและชุมชน แต่ยังขาดการสนับสนุนเชิงระบบจากความท้าทายของภาครัฐ 2) ความท้าทายหลักของความท้าทายของภาครัฐ ได้แก่ การขาดการบูรณาการระหว่างหน่วยงาน งบประมาณจำกัด ขาดระบบควบคุมคุณภาพ และการมีส่วนร่วมของภาคส่วนต่าง ๆ ยังไม่ชัดเจน 3) แนวทางที่เสนอ ได้แก่ การจัดตั้งกลไกความร่วมมือแบบพหุภาคี การส่งเสริมแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม และการใช้เทคโนโลยีในการบริหารจัดการ เพื่อยกระดับการท่องเที่ยวเชิงคุณภาพอย่างยั่งยืนในจังหวัดภูเก็ต
เอกสารอ้างอิง
Chanathana, J., & Witooranon, S. (2021). Enhancing tourism competitiveness of Phuket Province. Journal of Business and Development, 7(1), 15–32.
Chidchanok, U., & Kanyapat, P. (2019). Creative tourism behavior of cultural tourists in Phuket Province. Phuket Journal of Technology and Culture, 15(2), 1–24.
Chumaceiro Hernández, M., González, M., & López, R. (2022). The impact of sustainable development and social responsibility on quality education. Journal of Environmental Management and Tourism, 13(1), 51–62. https://doi.org/10.14505/jemt.v13.1(57).06
Damnet, A. D.-U. (2024). Thailand’s innovative agritourism in the post COVID-19 new normal: A new paradigm to achieve sustainable development goals. Research in Globalization, 6, 100171. https://doi.org/10.1016/j.resglo.2023.100171
Ekachai, C., & Saruda, S. (2019). Enhancing tourism competitiveness of Phuket Province. Journal of MCU Nakhondhat, 6(5), 2660–2675.
Li, R., & Patel, S. (2025). Sustainable tourism development in Thailand: Infrastructure and governance challenges. Tourism Management Perspectives, 19, 100–112.
Moukomla, S., & Marome, W. (2025). Tourism-induced urbanization in Phuket Island, Thailand (1987–2024): A spatiotemporal analysis. Urban Science, 9(3), 55.https://doi.org/10.3390/urbansci9030055
Orathai, K., Chanprasit, P., Wasana, T., & Wijit, R. (2021). Guidelines for developing the potential of historical tourism in the old town area, Mueang District, Phuket Province. Pacific Institute of Management Journal, 7(1), 184–203.
Promsaka Na Sakolnakorn, T. (2013). Sustainable tourism development and management in Phuket Province. Asian Social Science, 9(7), 75–90.https://doi.org/10.5539/ass.v9n7p75
Smith, J., & Nguyen, T. (2023). Preliminary study of regenerative tourism challenges in Phuket. Journal of Sustainable Tourism Development, 10(2), 45–61.
Supang, C. (2020). Qualitative research methods. Chulalongkorn University Book Center.
Veilleux, A., & Sarrasin, B. (2025). Quality tourism in Thailand: Towards sustainable tourism or further wealth concentration? Tourism and Hospitality, 6(1), 34.https://doi.org/10.3390/tourhosp6010034
Von Bertalanffy, L. (1950). The theory of open systems in physics and biology. Science, 111(2872), 23–29. https://doi.org/10.1126/science.111.2872.23
Yin, R. K. (2015). Qualitative research from start to finish (2nd ed.). Guilford Press.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
หมวดหมู่
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2025 วารสารสังคมศึกษาปริทรรศน์
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความนี้ได้รับการเผยแพร่ภายใต้สัญญาอนุญาต Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International (CC BY-NC-ND 4.0) ซึ่งอนุญาตให้ผู้อื่นสามารถแชร์บทความได้โดยให้เครดิตผู้เขียนและห้ามนำไปใช้เพื่อการค้าหรือดัดแปลง หากต้องการใช้งานซ้ำในลักษณะอื่น ๆ หรือการเผยแพร่ซ้ำ จำเป็นต้องได้รับอนุญาตจากวารสาร
