การเรียนรู้การแปลภาษาอังกฤษผ่านแอปพลิเคชัน: การศึกษาโอกาสและข้อท้าทายใหม่ ในยุคดิจิทัล
คำสำคัญ:
แอปพลิเคชันแปลภาษา, ปัญญาประดิษฐ์, การประมวลผลภาษาธรรมชาติ, การเรียนรู้แบบผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง, การวิเคราะห์ภาษาเชิงวิพากษ์บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มุ่งศึกษาผลกระทบของเทคโนโลยีดิจิทัลต่อการเรียนรู้ภาษา โดยเฉพาะประสิทธิภาพของแอปพลิเคชันแปลภาษาในกระบวนการเรียนรู้ภาษาอังกฤษ วัตถุประสงค์หลักเพื่อวิเคราะห์ศักยภาพ โอกาส และความท้าทาย ของเทคโนโลยีการแปลภาษาในบริบทการเรียนการสอน โดยมุ่งเน้นเทคโนโลยีสำคัญ ได้แก่ ปัญญาประดิษฐ์ (Artificial Intelligence) จักรกลแห่งการเรียนรู้ (Machine Learning) และการประมวลผลภาษาธรรมชาติ (Natural Language Processing) ผลการสังเคราะห์พบว่า แอปพลิเคชันแปลภาษามีบทบาทสำคัญต่อการพัฒนาทักษะทั้งสี่ด้าน ได้แก่ การฟัง การพูด การอ่าน และการเขียน รวมถึงช่วยลดข้อจำกัดด้านเวลาและสถานที่ในการเรียนรู้ อย่างไรก็ตาม ยังคงเผชิญความท้าทายด้านความคลาดเคลื่อนในการแปล การถ่ายทอดบริบทเชิงวัฒนธรรม และแนวโน้มการพึ่งพาเทคโนโลยีอย่างไม่เหมาะสม บทความนี้สังเคราะห์กรอบแนวคิดสำหรับการบูรณาการแอปพลิเคชันแปลภาษาเข้ากับการเรียนการสอนตามแนวทางผู้เรียนเป็นศูนย์กลาง (Learner-centered Approach) และเสนอการพัฒนาทักษะการวิเคราะห์ภาษาเชิงวิพากษ์ (Critical Language Analysis) ซึ่งสามารถประยุกต์ใช้เป็นแนวทางในการออกแบบนวัตกรรมการเรียนการสอนภาษาอังกฤษที่ตอบสนองความต้องการผู้เรียนในศตวรรษที่ 21
เอกสารอ้างอิง
จุฑามาศ อยู่เจริญ. (2559). การศึกษาการใช้โปรแกรมช่วยแปลในการแปลงานเฉพาะทางระหว่างผู้แปลที่เป็นผู้เชี่ยวชาญในหัวข้อกับผู้แปลทั่วไป (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาการแปลภาษาอังกฤษและไทย). กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ถิรนันท์ ปานศุภวัชร. (2565). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวการสอนแบบปฏิสัมพันธ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อส่งเสริมความสามารถการอ่านเพื่อความเข้าใจและความสุขในการเรียนรู้ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี (วิทยานิพนธ์ปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาหลักสูตรและการสอน). นครปฐม: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ถิรนันท์ ปานศุภวัชร และอุบลวรรณ ส่งเสริม. (2567). การพัฒนารูปแบบการจัดการเรียนการสอนภาษาอังกฤษตามแนวการสอนแบบปฏิสัมพันธ์ร่วมกับการเรียนรู้แบบร่วมมือเพื่อส่งเสริมความสามารถการอ่าน. Silpakorn University e-Journal Social Sciences, Humanities, and Arts, 44(2), 12-25.
บุษกร วิเศษสมบัติ จอมพงศ์ มงคลวนิช พัลลภ พิริยะสุรวงศ์ และปรัชญนันท์ นิลสุข. (2567). ปัญญาประดิษฐ์ (AI) : กับรูปแบบการนิเทศสมัยใหม่. Journal of Buddhist Education and Research, 10(4), 118–129.
ปัทมา เล็กยินดี และมนัสนันท์ น้ำสมบูรณ์. (2559). การพัฒนาผลสัมฤทธิ์ทางการเรียน ทักษะการแปลความ และทักษะการตีความ เรื่องสิ่งแวดล้อมในภูมิภาค ของนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 5 ด้วยรูปแบบซิปปา. Veridian E-Journal Silpakorn University Humanities, Social Sciences and Arts, 9(2), 1671-1690.
วราภรณ์ ศรีนาราช และมณี จําปาแพง. (2564). การศึกษาการใช้แอปพลิเคชันเพื่อการเรียนรู้ด้านทักษะการแปลของนักศึกษาสาขาวิชาภาษาอังกฤษ คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย. วารสารวิชาการคณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเทพสตรี, 12(3), 53–64.
สุวรรณี ศิริพิทักษ์ชัย. (2559). การพัฒนารูปแบบการเรียนรู้ตามแนวคิดภาระงานเป็นฐานโดยใช้แหล่งท่องเที่ยวในท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมทักษะการพูดภาษาอังกฤษ ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4. วารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์, 6(พิเศษ), 66–80.
Dung Le. (2024). Investigating how cultural differences influence the translation process and the strategies used by translators to bridge cultural gaps. Journal of Translation and Language Studies, 5(3), 26–36.
Priya Agrawal. (2024). Role of Artificial Intelligence in Teaching and Learning English Language. International Journal for Multidisciplinary Research, 6(3), 1-6.
Ruchika Sinhal Kapil Gupta and Anuj Jain. (2018). Language translation for E-learning systems. International Research Journal of Engineering and Technology (IRJET), 5(1), 1271–1276.
Sai-ed, K. (2021). Enhancing Autonomous Learning Reading Comprehension by Using Augmented Reality (AR) English as a Foreign Language in (EFL) classrooms. FOYER: The Journal of Humanities, Social Sciences, and Education, 4(2), 410–427.
