The Tactics and Language Communicating of Zen Buddhism
Main Article Content
Abstract
This article investigates on analyzing the tactics and language communication used for teaching Dhamma taught by Zen Buddhism. This method of teaching focuses on taking off scripture involvement, the words of Buddha, any identity as oneself and their master, but emphasizing on self-training, and reflecting one own self. However, Zen has distinctive point of view that the language communication is the hindrance or barrier of experiencing the absolute truth, separating all views into two extreme poles or dualism in which it may falsify the truth, and loss of reflection of mental formations of oneself. Zen’s main essential teaching relies on reflecting all phenomena and thoughts as they are or suchness called ‘Tathatā’ until it realized everything as it is, maintains, and going on within authentic empty. This emptiness is void of the identity attachment, occurring from thought grounded by delusion or ignorance.
Article Details

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสาร นวังคสัตถุสาสน์ปริทรรศน์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร นวังคสัตถุสาสน์ปริทรรศน์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร นวังคสัตถุสาสน์ปริทรรศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสาร นวังคสัตถุสาสน์ปริทรรศน์ก่อนเท่านั้น
References
จูดิธ แบล็คสโตน และซอแรน โจสิโพวิค. เซนสําหรับผู้เริ่ม(ต้น)เซน ฉบับการ์ตูน. แปลโดย โกมุที ปวัตนา. กรุงเทพมหานคร: เจริญวิทย์การพิมพ์, 2532.
พระครูปริยัติคณานุรักษ์ (พงษสันติ์ ศรีสมงาม). “การศึกษาเปรียบเทียบบารมีในพระพุทธศาสนา
เถรวาทและมหายาน”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2552.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). พุทธวิธีในการสอน. พิมพ์ครั้งที่ 18. กรุงเทพมหานคร: บริษัท พิมพ์สวย จํากัด, 2556.
พระพรหมบัณฑิต. พระไตรปิฎกฉบับสากล วิถีธรรมจากพุทธปัญญา. พระนครศรีอยุธยา:
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2561.
พระมหาสมบูรณ์ วุฑฺฒิกโร. ภาษากับการตีความในพระพุทธศาสนา. [ออนไลน์]. แหล่งที่มา: http://www.mcu.ac.th/site/articlecontent_desc.php?article_id=&co&articlegroup_id=906 [5 มีนาคม 2564].
พระศรีคัมภีรญาณ. พุทธปรัชญา. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2556.
พุทธทาสภิกขุ. สูตรเว่ยหล่าง. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สหธรรมิก จํากัด, 2543.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, 2539.
วินทร์ เลียววาริณ. มังกรเซน. กรุงเทพมหานคร: ไทยยูเนียน กราฟฟิกส์, 2552.
สมภาร พรมทา. กวีนิพนธ์เรียวกัน. กรุงเทพมหานคร: บริษัท สารมวลชน จำกัด, 2534.
_________. พุทธศาสนานิกายเซน การศึกษาเชิงวิเคราะห์. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2546.
_________. พุทธศาสนามหายาน นิกายหลัก. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, 2540.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. พุทธศาสนามหายาน ฉบับปรับปรุงแก้ไข. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร: สํานักพิมพ์สยาม, 2550.
อภิชัย โพธิ์ประสิทธิ์ศาสตร์. พระพุทธศาสนามหายาน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์มหามกุฏราชวิทยาลัย, 2539.