ครูดีวิถีพุทธ : หลักพุทธธรรมสำหรับเสริมสร้างศักยภาพอันสูงสุดของครู

ผู้แต่ง

  • พระครูปริยัติกาญจนกิจ (สุวัฒน์ สุวฑฺฒโน)

บทคัดย่อ

ครูมีหน้าที่สำคัญคือการอบรมสั่งสอนศิษย์ให้มีวิชาความรู้และเป็นคนดีในสังคม นอกจากหน้าที่นี้แล้ว
ความเป็นครูที่ดีจะต้องมีลักษณะพิเศษ ที่เรียกกันว่า ศักยภาพ ซึ่งเป็นลักษณะ ที่แฝงอยู่ในตัวตนที่แท้จริงของ
บุคคลในแต่ละคน จรรยาบรรณสำหรับครูที่เป็นศักยภาพอันสูงสุด ของครูคือการรู้จักหน้าที่ที่สำคัญ 2 ประการ
คือ หน้าที่ที่ 1 หน้าที่ถ่ายทอดศิลปวิทยา จะต้องเป็น ผู้หมั่นศึกษาหาความรู้อยู่เสมอ เพื่อนำเนื้อหา สื่อ สิ่งที่
นำมาสอน ให้เข้าใจง่ายตรงกับความเป็นจริงรวมทั้งนำไปใช้ประโยชน์ได้ในอนาคต หน้าที่ 2 หน้าที่ในการ
ชี้แนะให้รู้จักการดำเนินชีวิตที่ดีงามถูกต้อง จะต้องเป็นผู้มีความเมตตากรุณาต่อศิษย์ ชี้นำแนวทางที่ถูกต้อง
สำหรับนำไปใช้ ในชีวิตประจำวัน ดูแลช่วยเหลือ หวังดี คอยให้กำลังใจให้คำปรึกษาต่อศิษย์อยู่เสมอ
หลักธรรมในพระพุทธศาสนาที่นำมาประยุกต์ใช้แล้วทำให้เกิดศักยภาพอันสูงสุดของครู ได้แก่ หลัก
กัลยาณธรรม มี 7 ประการได้แก่ 1. น่าเคารพ 2. น่าคบหา 3. เป็นผู้หนักแน่น 4. เป็นผู้ รู้จริง 5. รู้จักชี้แจงให้
เข้าใจ 6. กล่าวชี้แจงเรื่องต่าง ๆ ที่ยุ่งยากลึกซึ้งให้เข้าใจ 7. ไม่ชักจูง ไปในทางเสื่อม หลักทั้ง 7 ประการนี้เมื่อ
นำมาประยุกต์ใช้กับพฤติกรรมของครู ย่อมทำให้เกิด การพัฒนาขึ้น เป็นศักยภาพสูงสุดตามมา เพราะศักยภาพ
ไม่ใช่จะเกิดขึ้นได้เอง จะต้องนำจรรยาบรรณ หลักธรรมในพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้ร่วมด้วยจึงจะเกิดขึ้น

References

การท่องเที่ยวแห่งประไทย. (2546). รายงานประจำปี 2546. กรุงเทพมหานคร: การท่องเที่ยวแห่ง ประเทศ

ไทย.

การท่องเที่ยวแห่งประไทย. (2539). การพัฒนาท่องเที่ยวในทิศทางที่ยั่งยืน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพมหานคร:

การท่องเที่ยวแห่งประไทย.

จุฑาภรณ์ หินซุย และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). “แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ: กรณีศึกษาวัด

ประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด”. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทย

นานาชาติ. ปีที่ 10 ฉบับที่ 1: 55-57.

จีรนันท์ ทองสมัคร. (2556). “การท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ ทิศทางของการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน”.

วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย. ปีที่ 8 ฉบับที่ 2 กรกฏาคม-ธันวาคม: 91-104.

ถนอมจิต คงจิตงาม. (2555). ดาสต้า สตอรี่. กรุงเทพมหานคร: องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการ

ท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน.

พระครูสุจิณเขมคุณ เขมาภิรโต (ฤทธิ์แคล้ว). (2561). “ศึกษาาคุณค่าประเพณีสงกรานต์ที่มีต่อชุมชน :

กรณีศึกษาชุมชนบ้านใหม่สุขเกษม อำเภอกงไกรลาศ จังหวัดสุโขทัย”. วิทยานิพนธ์พุทธศาสตร

มหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. บัณฑิตวิทยาลัย: มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราช

วิทยาลัย.

พิไล จิรไกรศิริ และคณะ. (2553). ช่วงหนึ่งของชีวิตที่งดงามบนเส้นทางบุญทั่วไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2.

กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทยมหาวิทยาลัยมหาจุฬาลง

กรณราชวิทยาลัย.

ภูริวัจน์ เดชอุ่ม. (2556). “การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ : กรอบแนวคิดสู่แนวทางปฏิบัติสำหรับ

ประเทศไทย”. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร ฉบับภาษาไทย. ปีที่ 33 ฉบับที่ 2: 331-366.

สถาปนา กิตติกุล. เส้นทางท่องเที่ยวภูมิทัศน์เชิงนิเวศน์ กรณีศึกษาทางหลวงแผ่นดินหมายเลข1096 จังหวัด

เชียงใหม่. [ออนไลน์]. แหล่งข้อมูล: http://elibrary.trf.or.th/project_content.asp?PJID=

RDG4650021. [24 เมษายน 2566].

สุชีพ ปุญญานุภาพ. (2550). พระราชบัญญัติบารุงวัฒนธรรมแห่งชาติ พุทธศักราช 2543. กรุงเทพมหานคร:

ราชบัณฑิตยสถาน.

สุพัตรา สุภาพ. (2528). วัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

สุกานดา ฟองย้อย. (2546). การท่องเที่ยว. กรุงเทพมหานคร: โรงพิมพ์การศาสนา.

Downloads

เผยแพร่แล้ว

2024-06-30

How to Cite

พระครูปริยัติกาญจนกิจ (สุวัฒน์ สุวฑฺฒโน). (2024). ครูดีวิถีพุทธ : หลักพุทธธรรมสำหรับเสริมสร้างศักยภาพอันสูงสุดของครู. วารสารพุทธศาสน์สังคมร่วมสมัย, 3(1), 15–23. สืบค้น จาก https://so11.tci-thaijo.org/index.php/JCBS/article/view/1603