ศึกษาวิเคราะห์วัฒนธรรมของชาติพันธ์ในสังคมไทย
คำสำคัญ:
วัฒนธรรม, ชาติพันธุ์, เอกลักษณ์, ความสัมพันธุ์บทคัดย่อ
การศึกษาวิเคราะห์วัฒนธรรมของชาติพันธ์ในสังคมไทยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาวัฒนธรรมและชาติพันธ์ในสังคมไทย และเพื่อศึกษาศึกษาวิเคราะห์วัฒนธรรมของชาติพันธ์ในสังคมไทย โดยศึกษาจากเอกสารและงานวิจัยที่เกี่ยวข้อง
วัฒนธรรมเป็นตัวแทนของความเป็นเอกลักษณ์และความเป็นตัวตนของกลุ่มคน มันช่วยกำหนดและเสริมสร้างเอกลักษณ์และสัมพันธ์กับกลุ่มคนที่เราเป็นส่วนหนึ่งของมัน มีบทบาทที่สำคัญในการสืบทอดความรู้และประสบการณ์ที่สะสมมากมายในการดำรงชีวิต โดยเฉพาะในเรื่องของภาษา ประเพณี และประวัติศาสตร์ ช่วยให้เกิดความเข้าใจ ความร่วมมือ และความสัมพันธ์ที่ดีในสังคม มันสร้างสัมพันธ์และความสัมพันธ์ระหว่างกัน ช่วยให้เรามีความรู้สึกทางศิลปะ ความสวยงาม และความเข้าใจในเรื่องราวและตัวตนของคนในสังคม การมีความเข้าใจและเคารพกลุ่มชาติพันธุ์ที่มีความหลากหลายนี้ ช่วยสร้างความเข้าใจและความสัมพันธ์ที่ดีในสังคม และเป็นสิ่งสำคัญในการสร้างสังคมที่มีความยุติธรรมและความสงบสุขครบถ้วน
ชาติพันธุ์ในสังคมไทยมีความหลากหลายทั้งทางวิชาชีพ ศาสนา และการอยู่อาศัย ชนกลุ่มต่างๆ มีวัฒนธรรมและความเป็นเอกลักษณ์ที่แตกต่างกัน การสังเคราะห์ทางวัฒนธรรมทำให้ประเทศไทยเป็นสถานที่ที่น่าสนใจทางวัฒนธรรม และการเสริมสร้างความร่วมมือและเสริมสร้างความเข้มแข็งให้กับความหลากหลายในสังคมนั้นมีความสำคัญในการสร้างสังคมที่ยั่งยืนและความสุขในประชาคมไทย ชาติพันธุ์หลัก ๆ อยู่ 4 ชาติพันธุ์ ประกอบด้วย 1) ชาติพันธุ์ชาวชอง 2) ชาติพันธุ์ชาวไทยใหญ่ 3) ชาติพันธุ์ชาวไทยภูเขา และ 4) ชาติพันธุ์ชาวมอญ
References
ณรงค์ เส็งประชา. (2539). พื้นฐานวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
วีรนุช ไม้ไทย. (2541). การศึกษาวัฒนธรรมท้องถิ่น. กรุงเทพมหานคร: สำนักเลขาวัฒนธรรมแห่งชาติ.
สมชัย ใจดี. (2535). ประเพณีวัฒนธรรมไทย. กรุงเทพมหานคร: ไทยวัฒนการพิมพ์.
พระยาอนุมานราชธน. (2524). วัฒนธรรมเบื้องต้นและศาสนา. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตการพิมพ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน). [ออนไลน์]. ข้อมูลกลุ่มชาติพันธุ์ในประเทศไทย. แหล่งที่มา: https://data.go.th/dataset/ethnic-groups [20 มิถุนายน 2565].
ปิ่นแก้ว เหลืองอร่ามศรี. (2546). อัตลักษณ์ ชาติพันธุ์ และความเป็นชายขอบ. กรุงเทพมหานคร: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร.
ประสิทธิ์ ลีปรีชา. (2557). “กระบวนทัศน์การศึกษาชาติพันธ์สัมพันธ์. บทความปริทัศน์”. Journal of Mekong Societies. ปีที่ 10 ฉบับที่ 3 (กันยายน-ธันวาคม): 237-238.
บุญช่วย ศรีสวัสดิ์. (2493). 30 ชาติในเชียงราย. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์ศยาม.
บุญช่วย ศรีสวัสดิ์. (2509). ชาวเขาในไทย. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
สงวน โชติสุขรัตน์. (2512). ไทยยวน-คนเมือง. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ขจัดภัย บุรุษพัฒน์. (2518). ชาวเขา. กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา.
ลิขิต ธีรเวคิน. (2521). ชนกลุ่มน้อยในประเทศไทย. กรุงเทพมหานคร: แพร่พิทยา.
พลวัฒ ประพัฒน์ทอง. เชิดชาติ หิรัญโร. พวงผกา ธรรมธิ. (2563). “ชาติพันธุ์สัมพันธ์ในพื้นที่ของพุทธศาสนาของกลุ่มปลัง (ไตดอย-ลัวะ)”. รายงานการวิจัย. (สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.
นายชูพินิจ เกษมณี. นายกิตติศักดิ์ รัตนกระจ่างศรี. นายแกม อะวุงชิ ชิมเร. น.ส. พิราวรรณ วงศ์นิธิสถาพร. (2563). “สารวจสถานการณ์และนโยบายชนเผ่าพื้นเมืองและกลุ่มชาติพันธุ์”. รายงานการวิจัย. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร. เจตน์จรรย์ อาจไธสง และคณะ. (2559). “อัตลักษณ์ทางสังคมและวัฒนธรรม “ชาวชอง-ชาวซาเร” ที่อาศัยอยู่ในประเทศไทย-กัมพูชา”. รายงานการวิจัย. กระทรวงวัฒนธรรม: กรมส่งเสริมวัฒนธรรม.
ประสาน เล้าอรุณ. (2562). “คติหิ้งพระไทยใหญ่: จริยธรรมและจารีตชาวไทยใหญ่ในเขตอำเภอแม่สาย จังหวัดเชียงราย”. วารสาร มจร พุทธปัญญาปริทรรศน์. ปีที่ 4 ฉบับที่ 3 กันยายน–ธันวาคม: 299-314.
Downloads
เผยแพร่แล้ว
How to Cite
ฉบับ
บท
License
Copyright (c) 2024 วารสารพุทธศาสน์สังคมร่วมสมัย

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.